Zijn we weer welkom op deze 39ste editie van Blues Peer. De grond wel doorwaad van zware regenbuien, met alle problemen van dien, een dikke pluim voor de vrijwilligers, terwijl muziek en drank op ons wacht.

MR. PAUL & THE LOWRIDERS

Er was een tijd dat iedereen hem graag Lange Polle noemde en hij met onder meer Triggerfinger, elk podium van dit land en ver daarbuiten, vol toverde met zijn bijzondere, funky basklanken. De Lange werd Nonkel Paul en die transformeerde dan weer tot Monsieur Pol en momenteel Mr. Paul. In wezen blijft hij echter voor eeuwig de GVR, de grote vriendelijke reus, van de Belgische rock. Pol Van Bruystegem heeft overigens de goede vriendjes maar voor het uitkiezen, grandioos volledige bezetting voor ons hier met negen,  Stoy Stoffelen (drums), Patrick Cuyvers (toetsen), Jan “Dobrojean” Oelbrandt (pedal steel en gitaar), Tijs Vanneste(zang en gitaar), Alain Louie(zang en gitaar) Matthias Moors (bas), Sam Vloemans (trompet en percussie) en Frank Deruytter (sax). Rocken in de meest onversneden vorm, al staan blues, funk en zelfs gypsy in de coulissen klaar. Zij brengen ons naar de swamps met “Walk On Guilded Splinters” (Dr John), “Shangri La”, een soulvol funky bluesbalade “Out Of The City”. . Je mag zeker hun uitvoering van “Everybody Wants To Live Together” en Eight Miles High” geen covers meer noemen, het wordt eerder een psychedelische opzet, ook visueel met daarbij horende droogijs smoke.  Pol zit daar helemaal in de muzieksferen, met een solerende Telecaster op zijn schoot. Eigen nummer “Shimmer & Shine” door Tijs en Pol geschreven brengt nieuw leven in onze gekende belpop. Ondanks ze hier hun repertoire moeten inkorten, voor hun gekregen veertig minuten, geeft deze bigband nog een prachtige indruk met “Cinnamon Blood”, net als de twee vorige songs uit hun schitterend album Unguarded Thoughts”.   Verder genieten van “Lowrider en “Beck's Bolero” en bedanken we even de organisatie van Peer voor deze magnifieke start op dit Uptown podium.

BLUAI

Sedert 2021 zweeft de muziek van deze 3-girls band,met 1 boy drummer,  uit het Antwerpse, tussen zachte indie-pop, indie-folk en edgy-ninetees gitaren, gedrenkt in de hoopvolle melancholie van gebroken harten, road trips, break-ups en casual crushes. Met een gloednieuwe live bezetting, heel wat kilometers op de teller en begeleiding van producer Willem Ardui (tevens singer producer van hipohop groep Blackwave) zet het trio haar veroveringstocht verder na het scoren van een hattrick in 2022. In dat jaar wonnen ze zowel Humo's Rock Rally, Sound Track én De Nieuwe Lichting van Studio Brussel, de drie grootste muziekwedstrijden van België. Sindsdien gaat het hard voor BLUAI, ze haalden zelfs een billboard op Times Square als ambassadeurs voor Spotify's Equal-campagne voor “meer vrouwen in de muziek”. BLUAI begon als het intieme slaapkamerproject van Catherine Smet (zang, gitaar) maar groeide snel uit tot een volwaardige band, samen met Caitlin Talbut (bas), Llayda Cicek (gitaar) en Mo Govaerts (drums). Ondanks hun verschillende achtergronden en stijlen was er meteen een klik, op en naast het podium. De meisjes razen door het Belgische muzieklandschap terwijl ze elkaar blijven uitdagen om te experimenteren. Het wordt hier meer dan een blikvanger in regenboogkleuren. Zij brengen een verrukkelijk “Keep Up”, waarna enkele nummers uit hun kersverse album “Save It For Later”. Eigen geschreven songs, “Worms”, “Sad Boy, Angry Boy” en “Not The One” alle voor een luisterend publiek, zoals dat hoort.  Cat moet, met technisch drumprobleem, even improviseren en probleemloos zingt zij briljant solo op akoestische gitaar. Even een pluim voor de vakkundige technici hier , waarna “Better I Swear”, “One Night” en “Dime Store”. Een nieuwe alweer luisterrijke song ” My Kinda Woman”, en uiteraard “In Over My Head”. Met deze teksten over eigen herinneringen touren zij up, naar hun volgende maxi ervaring, binnenkort op de planken van Werchter 2024.
Gitaar: Ilayda Cicek, bass: Caitlin talbut, Drums: Mo Govaerts, vocals/Gitaar: Catherine Smet.

NEAL FRANCIS

Deze mid-dertiger uit de buurt van Chicago is in zijn kinderjaren kennelijk in een ketel “New Orleans-muziek” gevallen. Tenminste, dat is de indruk die je hebt, als je zijn drie volwaardige platen beluistert: je zou zweren dat hij door Dr. John & The Meters werd opgevoed. Hij was ooit lid van de band van Mud Morganfield, kreeg hulp en bijstand van Derek Trucks en rijgt in vakbladen de lovende kritieken aan elkaar. Een toetsenman, die vele genres aankan en die zich weet te omringen met bekwame sidekicks. We zien hem hier op keys, midden en haaks voorop het podium, net als een Iron Butterfly set opstelling. Starten in dance ritme, dan weer vergelijkbaar Queen intro, terwijl ook even als gast Pat Faherty, vormer en gitarist van GA-20, het feestje mee opdrijft, stevige rock & pop, voor elk wat wils.

ADMIRAL FREEBEE

Gewoonweg de allerbeste blues- en roots-rock van eigen bodem, die al snel in het rijtje van peetvader Neil Young aanbelandt. Sinds zijn debuut bij Humo's Rock Rally in 2000 is Tom Van Laere, alias Admiral Freebee, een vaste waarde in de alternatieve indie-belpop. Freebee staat bekend om zijn ijzersterke singles, aanstekelijke humor en oerdegelijke live reputatie. De grote Admiraal staat hier op Blues Peer 2024 weer helemaal. Knalt vanaf het begin met harde noot en assertiviteit de nog altijd bekorende nummers als “Einstein Brain” en “Always On The Run”. Deze vierkoppige band kijkt mooi uit op een volle tent mee knikkend op het swingende “Last Song About You”. Tent geraakt dan echt in vuur met een meezingend “Oh Darkness“. Terwijl “Bad Times For Rock 'n Roll” aankomt maar tevens ver zoek is. Evengoed een slow majestueus  “Rags 'n Run”, deels op zijn mondharp. Prachtige nummers voor on the Road, we all love it, maar pas op voor je snelheid. 

BLACK BOX REVELATION

Ooit was er in weldenkende kringen van bluespuristen enige commotie toen dit Dilbeekse duo op de affiche van BRBF stond, …was dit nog wel blues? Intussen worden ze wereldwijd erkend als een band dat de “Blues 2.0” speelt. Dries Van Dick en Jan Paternoster, wonnen een tweede plaats in de Humo's Rock Rally in 2006. Een andere buitenbeentje, Seasick Steve zag er alvast niet tegenop om met deze jongens samen te werken en hij speelt dan ook mee op hun jongste plaat, die verder bulkt van de hevige, intense, messcherpe maar altijd melodieuze songs, waar het bluesgevoel van afdruipt. Vangen aan met “Gloria” en “Gravity Blues”, kies zelf maar, garage- of bluesrock ? What's in a name ? Het is en blijft een Revelation !

HUEY MORGAN - THE FUN LOVIN CRIMINAL

Jawel, Huey Morgan, die een paar jaar geleden redelijk spoorloos verdwenen leek, is back in full force. Wat er precies gebeurd is tussen hem en de overige leute geliefde criminelen kunnen alleen zij weten. Huey was zowat de band himself, of hij bepaalde tenminste een groot deel van de klank van de band.. “Loco”, “Back On the Block”,… we krijgen het allemaal te horen na hun immer intro van hun hometown “New York”. Starten altijd hun concert met de Golden Voice, Frank himself. Feestje wordt weer opgezet, met vrouwelijke backing vocal vanop de keys en zijn rockstijl met invloeden van hiphop, rap, blues en jazz. Deze nachtmuziek begint hier dan ook logisch met “The Fun Lovin' Criminal”. Terwijl iets verder in de Voerstreek wolkbreuken en regenbommen losbarsten, overleven we hier alles. Met of zonder Tarantino's Pulp Fiction, ik wed erop dat Huey hier eindigt met jawel (1996)....  “Scooby Snacks”                

Everybody be cool, this is a robbery !
Any of You fucking pricks move
And I'll execute every motherfucking last one of you !

Guy Cuypers